Rouw

Ik voel me klote. Ik heb nergens zin in, ben de hele dag aan het lanterfanten en naar YouTube-filmpjes aan het kijken. Om maar iets te doen te hebben heb ik een oude buitenklus opgepakt maar dat wil ook niet vlotten. Wat een rotgevoel – ik wil dit niet! Hoe kom ik hieruit?

Een week geleden is het begonnen; ik heb een grote droom de nek omgedraaid. Iets waar ik een jaar al mijn passie in heb gelegd. Steeds als mensen vroegen wat ik precies van plan was merkte ik dat mensen de droom erg groot en misschien wel onrealistisch vonden. Ik niet: het voelde heel goed.

Al een aantal jaren ben ik bezig met het schrijven van een boek over het ombuigen van beknellende overtuigingen en het beïnvloeden van anderen. Mijn droom was dat ik dit boek in Amerika zou uitgeven en daar dan aan volle zalen training zou geven. Het manuscript is vertaald in het Amerikaans-Engels en ik heb hemel en aarde bewogen om binnen te komen bij zeven grote uitgevers van Business boeken. Vorige week realiseer ik me dat deze weg niet begaanbaar is en dat ik het zelf moet uitgeven. Ik vind een book marketeer en een ghost writer en maak aanstalten om met hen aan de slag te gaan om zelf de Amerikaanse markt op te gaan. Totdat de signalen sterker worden om toch een pas op de plaats te maken.

Bij dit soort grote vraagstukken raadpleeg ik de I Tjing (al sinds mijn twintigste). Ik formuleer de vraag als volgt: “Is het raadzaam om me nu eerst te richten op de US markt voor boek en trainingen?” Na de hele procedure doorlopen te hebben komt het antwoord. Het voedt jou niet om dit in de US te doen en je moet je richten op het voeden van de mensen in jouw buurt. Als ik er wel mee door zou gaan, voorspelt de I Tjing dat ik in een krampachtige focus vol stilstand terecht zal komen. Besluitvaardig als ik ben hak ik de knoop door. Ik ga het boek niet in de US uitgeven. Ik richt me op Nederland. Ik ga direct in de actiestand en zet een aantal lijnen uit.

En dan wordt het stil. Een dag later, geen zin. Nog een dag later, nog minder zin. Geen energie. En daar zit ik een week later nog in. Ik deel mijn rouw met de mensen om me heen en iedereen is vol begrip. Je droom opgeven is niet zomaar iets. En ik word geholpen met allerlei opbeurende opmerkingen waar ik niet op zit te wachten.

Ik graaf en kijk naar binnen. Waarom heb ik hier zoveel moeite mee? Ik voel dat het niet alleen gaat om het boek uitgeven in de US. Ik heb er ongemerkt een stuk van mijn identiteit aan opgehangen. Want als ik bekend wordt in de US – dan ben ik ècht iemand. Dan wordt ik geroemd om mijn briljante inzichten en zien mensen om mij heen eindelijk ook dat ik het slimste jongetje van de klas ben. Een diep verlangen om gezien te worden zit vast aan deze droom. Nu de droom wegvalt, zak ik terug naar de middelmatigheid, een gewoon mens. Leuk maar gewoon. En dat doet pijn.

Lees hier verder over de reacties op dit artikel