Beïnvloeden bij het verkiezingsdebat

Wat hebben wij toch een armoedige debat-cultuur! Als ik stukjes van het verkiezingsdebat bij RTL zie, weet ik weer waarom ik hier nooit naar kijk: Beschuldigen, zwartmaken, vliegen afvangen – dat is wat het is.

Ik denk dat de politici denken: “Mijn kiezers moeten zien dat ik fel ten strijde trek om hun belangen te dienen.” En dus voltrekt zich een oorlog aan tafel. Er wordt met scherp geschoten.

In ons vreedzame land, waar wij alle input en samenwerking nodig hebben om de complexe problemen aan te pakken, daar voeren onze vertegenwoordigers oorlog? Dezelfde mensen die mee beslissen over de keuze van onze bestuurders van volgend jaar gaan elkaar eerst op tv afmaken? Wat is dit voor een zotheid?

Maar ze zullen het wel hebben uitgezocht. Dure neuromarketing-adviseurs die hebben vastgesteld dat deze verbale oorlogsvoering de meeste kiezers oplevert. En dat is misschien nog wel het ergste. Wij zijn kennelijk het meest gecharmeerd van een politicus die gehakt maakt van de opponent. Is dat omdat we van sensatie houden of zijn we vooral onder de indruk van een felle emotie?

In mijn boek over beïnvloeden – die in de lente van volgend jaar uitkomt – besteed ik weinig tijd aan de oorlog aan tafel. Ik geloof dat je verder komt als je goed contact maakt. Dat je doorvraagt om te snappen wat de ander wil en bedoelt. Dat je samen zoekt naar slimme oplossingen voor de complexiteit van de hedendaagse problemen. Dat moet echt zonder oorlog kunnen.